Dat een eerste zwangerschap niet hetzelfde is als een tweede, moet ik jullie niet vertellen. Zelfs als je nog niet zwanger bent geweest kun je jezelf hier wel iets bij voorstellen (denk aan: onvermoeibare peuter)

Bij een eerste beleef je trouwens alles veel bewuster, je leven wordt beheerst door dat groeiende wonder in je buik. Elke avond was ik op zoek naar de leukste geboortekaartjes, doopsuiker, spulletjes, … Dat heeft mijn leven de volle 9 maanden volledig overgenomen. Op 6 maanden was al een deel van de kinderkamer ingericht, stond de doopsuiker klaar en was het attest voor kraamgeld netjes ingevuld. En eens Jules geboren was heb ik heel lang op een wolk geleefd. En nogmaals: ik ben daar zo dankbaar voor. Enerzijds omdat we een ongelofelijk flinke baby hadden, maar vooral omdat hij gezond was. Want meer dan ooit, sta ik stil bij de mogelijke gevolgen bij een tweede kindje. Ik heb ondertussen veel andere mama’s leren kennen, ik ben actief op verschillende platformen en je leest zoveel. Dingen die je helemaal niet wil lezen, dingen waarvan je eigelijk niet wilt dat ze bestaan.  Bij een eerste kindje ben je dom, je weet niet wat je te wachten staat.
Maar deze zwangerschap was ik best ongerust, nog iets meer ongeruster. En dat begon eigelijk al vanaf de zwangerschapstest. En ik ben zeker geen doemdenker en blijf altijd positief, maar ja… je blijft toch altijd denken “wat als”… Je bent voorzichtiger, net zoals met de mogelijke CMV besmetting. Je ontsmet en wast je handen wel 100 keer op een dag. Het wordt nét geen obsessie. Je mag niet in contact komen met het snot, speeksel, … van kleine kindjes. Maar wat als je nét zwanger bent in de winter; het snot van je peuter vliegt rond je oren. 

Buiten het emotionele dat bij mij helemaal anders was, is bij mij ook het fysieke helemaal anders. 

Ik was al misselijk voor ik een zwangerschapstest deed en die misselijkheid is tot week 12 blijven aanhouden. Deftig mijn tanden poetsen zonder te kokhalzen zat er deze zwangerschap ook nog niet in.
En nu rond week 25 krijg ik plots last van mijn bekken en rug. Elke kleine inspanning geeft pijn. En die pijn vind ik misschien nog niet het ergste. Wel dat ik hierdoor mijn gewone leventje niet meer kan verder zetten. Ik ben “Jolien-nooit-thuis” en nu word ik plots “Jolien-altijd-thuis”. Klinkt dus redelijk saai 🙂 (en dat is het ook!) 

Hopen dat dit volgende week weer allemaal verdwenen is. 

En toch geniet je, je geniet anders, maar genieten doe je. Je geniet van je zoontje dat komt ‘blazen’ op je buik of spontaan ‘aai baby’ zegt. Dan smelt je. Ik vind het zelfs leuk, wanneer hij aangeeft dat hij het helemaal niet zo leuk vindt dat er een baby in mijn buik zit. Al denk ik dat het besef redelijk klein is. We tellen de dagen af naar augustus, nog 100 dagen te gaan. Maar ik ben me er van bewust dat ik extra hard moet genieten, want het kan misschien de allerlaatste keer zijn dat ik ooit in mijn leven zwanger ben. En dat gevoel had ik absoluut niet bij Jules.