Baby’s maken is leuk,  zwanger zijn vind ik ook leuk, op voorwaarde dat ik af en toe eens kei hard mag huilen en doen alsof de wereld gaat vergaan (perfect excuus: hormonen) Bevallen vond ik bij Jules ook kei leuk, het duurde lang en het was zeer ingrijpend, maar de ervaring had ik voor geen geld van de wereld willen missen. De periode in het ziekenhuis vond ik echt geweldig. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel liefde gevoeld als toen. Dus ook deze keer kijk ik weer uit naar de bevalling en de kraamtijd op de materniteit. Al denk ik dat deze keer de kraamtijd iets minder magisch gaat verlopen, je hebt natuurlijk thuis nog een peuter zitten. Die je dan meer moet missen dan je eigelijk zou willen. 

Maar wat met de periode na de kraamtijd, het thuiskomen. Daar heb ik toch wel kriebels voor. De eerste dagen heb ik mijn lieve man naast mij, maar ik weet gewoon dat hij het niet zo heeft op ‘thuis zitten’. Ik zal dus zeer veel moeite moeten doen om ervoor te zorgen dat hij niet na enkele dagen terug start met werken.
Sowieso sta ik er na een kleine week alleen voor. Zonder Jelle, maar wel met baby én Jules. En dat zijn van die momenten waarop ik denk: ‘oh sh*t! Ga ik dat wel kunnen?’ 

Lange wandelingen met één buggy 

De kinderwagen staat bij ons in de gang. Als Jules hem nog maar ziet staan, zou hij er al willen inkruipen voor een lange gezellige wandeling. Hij is namelijk niets anders gewoon, wij maken vaak samen een wandeling. Vanaf augustus moet hij die buggy delen, hij is absoluut nog niet klaar om de afstanden te wandelen. Ik ben voorlopig nog geen voorstander van het buggy board en we hebben ook geen draagzak of dergelijke. Dat laatste gaan we nu wel aankopen en ik hoop dat dat de redding gaat zijn voor onze lange wandelingen. Ik zou het super jammer vinden, als we dat niet meer zouden kunnen doen. 

Op uitstap of vakantie

Degene die me al langer kennen weten dat ik best veel durf qua uitstapjes. Ik rij in mijn eentje met Jules naar zee, naar de dierentuin, … geen stad of attractiepark is te ver om samen te gaan verkennen. Aangezien manlief veel werkt en ik dankzij mijn job wel regelmatig thuis ben, moeten Jules en ik vaak samen alleen op pad. Ik heb hier dan ook geen bang voor, maar ik moet wel bekennen dat dat vaak best heavy is. In uw eentje een wilde peuter in het oog houden vraagt energie, veel energie. Maar ga ik dit kunnen blijven doen als ik er 2 heb? Ik zie me niet direct in mijn eentje met 2 kleintjes op de achterbank naar de dierentuin gaan. Of heb ik het mis? 

Financieel

Het moet gezegd, ook financieel denk ik soms van ‘aaaaaargh!’. We zijn nu eenmaal mensen die graag kopen wat we nodig hebben en soms ook dat tikkeltje meer. We denken over een etentje niet te veel na en over die extra paar schoenen denk ik ook te weinig na. Nu is er enerzijds een extra mond te vullen, maar ook te kleden en te betalen. Denk maar aan de combinatie: buitenschoolse opvang en crèche. En opzich denk ik wel dat dat allemaal los gaat lopen, er zijn veel mensen die het ook doen en ons al hebben voorgedaan.  Sowieso gaat ons de tijd ontbreken (en de nodige babysit) om op regelmatige basis eens een date te hebben. Dus dat is dan weer een win-win-situatie. 

Liefde

We kozen voor dit extra brokje geluk omdat we nog liefde op overschot hadden om te geven. En toch voel ik me soms schuldig ten opzichte van Jules. Hij was zo lang het enige kind dat tussen ons zit aan de eettafel. Dat massa aandacht kreeg van mama én papa. En dat op de dag van vandaag zot is van groepsknuffels onder ons drie. Plots gaat hij die liefde moeten delen, maar ik beloof hem hier en nu; dat ik nog massa liefde op overschot heb om hem elke dag plat te knuffelen. 

Eten

En dan denk ik enerzijds aan de eetmomenten thuis, maar anderzijds ook aan de eetmomenten op verplaatsing. We durven op dit moment al wel eens een restaurant bezoek te plannen met Jules. Daar is weinig ontspannend aan. Ofwel eet ik en heeft Jelle zijn handen vol met Jules ofwel is dat omgekeerd. Maar in de opvoeding kiezen we er bewust voor om regelmatig samen buiten te komen. Alleen zo kunnen ze het volgens ons leren. 

Maar ook dat eetmoment thuis: Jules zag onlangs ook mooi zijn kans op de yoghurt overal uit te smeren, toen ik met een ander kindje bezig was. Dat worden nog gezellige momenten, ik voel het nu al! 

De ochtendspits

Gelukkig heb ik de mogelijkheid om na mijn zwangerschapsverlof nog 4 maanden ouderschapsverlof te nemen. Zo kunnen we allemaal wennen aan het nieuwe leven in ons gezin, maar ook aan onze schoolgaande peuter. Want vanaf januari gaat die kleine Jules naar school. En nét daarom leek het me wel fijn om even ouderschapsverlof te nemen. En dan blijft die drukke ochtendspits toch nog even achterwegen tot eind april. Of dat maak ik mezelf toch wijs…