Ik voel me goed. De dagen zijn best pittig, maar ik heb hier vrede mee. Het heeft geen zin om hier al te veel over de zeuren, we moeten er gewoon door. En het komt goed, het is een fase…
Een tijdje geleden hadden we 3 ziekenhuisopnames op 2 weken tijd en dat was mentaal een beetje teveel van het goede. En de week daarop had ik ook even echt een krak. Gelukkig heeft manlief toen even de nachtvoedingen overgenomen, zodat ik even op adem kon komen. En dat heeft me veel deugd gedaan en me innerlijk wat rust gegeven. Thank god…

Misschien straal ik dat niet helemaal uit, maar qua fysiek zit ik een beetje op een dieptepunt.

Ik voel aan héél mijn lichaam dat dit mijn tweede zwangerschap is, na een stevige wandeling voel ik me dan ook een 80 jarige bomma dat amper van haar stoel kan komen of uit de zetel. Als ik ’s nachts moet opstaan voor een flesje te maken, is mijn lichaam stijf. En moet ik me stevig vasthouden om niet van de trap te vallen.
Ik probeer dagelijks een wandeling te maken, om zoveel mogelijk in beweging te blijven. Ik combineer mijn wandelingen met postnatale kiné. Waar ik enorm veel aandacht aan besteed. Want ik wil binnen 30 jaar geen spijt hebben van een ‘ongetrainde’ bekkenbodem én Ik wil binnen een dik jaar met Jules op een trampoline kunnen springen! 🙂

Maar fysiek gaat hand in hand met het gewicht – en dat is issue.

En ja… ik ben nog maar 11 weken geleden bevallen. En ja… ik moet mezelf wat tijd geven. En ja… ik zie er voor de buitenwereld best oke uit. En nee… zo voel ik me niet.

1,5 jaar geleden ging ik op dieet omdat ik niet die dikke mama aan de schoolpoort wou zijn. Mijn zoon was mijn drijfveer en ik viel met behulp van het powerslim-dieet, maar liefst 38 kilo af. Ik viel af en was blij met hoe ik eruit zag, ik vond mezelf meer dan oke – ookal had ik volgens ‘het BMI’ nog steeds overgewicht. Mentaal voelde ik me toen niet echt gelukkig met wie ik was. Mijn leven was veranderd in het tellen van KCAL en het eten van komkommer en champignonnen. En als je een emo-eter bent, zijn dat niet bepaald dingen waar je ongelofelijk gelukkig van wordt.

Mijn kinderwens was groot en de gynaecoloog sprak duidelijke taal: stoppen met het dieet voor je zwangerschap.
Zo gezegd, zo gedaan. Waardoor ik mijn ‘crash-dieet’ stopzette. En ik was onmiddellijk zwanger, het was direct ‘prijs’.
De hormonen, het geluk, … lieten me terug wat meer eten. Gewoon gezonde voeding, maar af en toe ook eens een heerlijke cheat-maaltijd. En de kilo’s kwamen er terug bij. Eén voor één zag ik ze verschijnen op de weegschaal. Bloed, zweet en tranen had dat dieet me gekost en ik kon het nu niet meer opbrengen om me hier op te focussen. Ik was teleurgesteld in mezelf, maar de zwangerschap maakte me ongelofelijk gelukkig. Dus vergat even dat teleurgestelde gevoel.

Eenmaal bevallen waren de eerste 10 kilo er snel af toen ik thuis kwam van de materniteit, maar nu hangen er nog steeds 16 kilo te veel aan. En in januari start voor Jules de school en zal ik dus hoogstwaarschijnlijk die dikke mama aan de schoolpoort zijn.

En laat dat nu net zijn, waar ik zo hard mijn best voor had gedaan. Het is ook ongelofelijk moeilijk om die extra kilo’s er af te krijgen. Het is zelfs moeilijk om er geen 20 kilo van te maken. Want als ik eerlijk ben, is een huilbaby pittig. Josephine huilt overdag veel en dat zijn vaak de momenten waarop ik alleen ben. En dan is je troost snel gezocht: een chocolaatje, een blikje frisdrank, een comfort-food-maaltijd of zelfs take-away. En tijdens het eten van al dat ongezonds voel je je even gelukkig en daarna ongelofelijk schuldig én zonder karakter.

Ik probeer me dagelijks te motiveren: .
Te motiveren voor het gevecht met de kilo’s, de chocolade en alle extra’s die erbij komen. En ik wil écht – echt waar, maar het is zo een ongelofelijk moeilijke strijd.

Ik heb een deadline. In januari gaat Jules naar school, binnenkort moet ik achter 2 kindjes aanlopen en we gaan op skivakantie in januari – waar ik dus fit voor wil zijn. Ik moet de knop omdraaien en mijn hoofd na een huilbui niet bij de chocolade leggen, maar ergens anders.
Ik kijk er naar uit om terug te gaan lopen en mijn start-to-run-programma terug op te pikken. Want ook daar was ik trots op, ik had nog nooit 5km gelopen en ik kon vlak voor mijn zwangerschap, maar liefst 5km lopen zonder wandelen…
Ik hoop dat ik jullie binnen enkele weken een ‘goed-nieuws-blogpost’ kan brengen, want eerlijk. Ik wil graag aan die schoolpoort staan in mijn oude jeans.

Dus als je jezelf afvraagt, waarom je me steeds in diezelfde zwarte broek ziet of met dat ene kleedje. Heel simpel: al mijn andere kleren zijn te klein.