Bijna 15 maanden geleden mocht ik het opperste geluk beleven toen Lukas in mijn leven kwam. 15 maanden al, het lijkt soms wel gisteren.
En ondertussen is dat hulpeloze baby’tje van toen uitgegroeid naar een peutertje dat verdomd goed weet wat hij wil. Een droomkind met een karaktertje, dat evengoed enorm graag komt knuffelen en zot is van diertjes. Dat we een abonnement op de zoo hebben en de deur daar redelijk plat lopen, zal er zeker wel voor iets tussen zitten.

Maar hoe ervaar ik dat? Het leven als BAM?

Ik denk eigenlijk niet dat mijn leven echt enorm veel verschilt van dat van andere mama’s. Prioriteit nummer 1 is sowieso Lukas. En dat zal nooit meer veranderen. Grappig, maar vaak lach ik met vriendinnen, met andere mama’s, over het feit dat ik zelfs minder stress lijk te ervaren. Ik weet dat alles op mijn nek terecht komt. Ik moet niet vloeken op een vriend/echtgenoot/partner wanneer het weer eens aan mij is om de boel op te lossen.
Ik ben degene die ’s nachts uit bed moet, ik ben degene die elke pamper verschoont, elke driftbui moet opvangen, elke
traan moet wegvegen. Maar ik ben ook degene die elke knuffel krijgt, elke lieve lach en elke vorm van pure liefde die die fantastische zoon van mij me elke dag schenkt. Minder frustratie, omdat ik me nooit zal moeten ergeren aan het feit dat de ouderrol enkel voor mij is weggelegd.
Elke beslissing, elke twijfel is uiteraard ook voor mij, maar ik prijs me gelukkig dat ik weet dat ik altijd bij een aantal mensen terecht kan voor goede raad.

Zie ik dat ooit anders en sta ik open voor een relatie? Misschien wel. Ik ga er momenteel alvast niet bewust naar op zoek. Het leven is goed zoals het is.
Maar wat komt dat komt. En als het komt, dan is het welkom. Komt het niet, even goed. Maar het zal sowieso een topkerel moeten zijn, wil hij een plaatsje in ons gezinnetje bemachtigen.
Wat ik wel merk ik dat ik sowieso elke stap in mijn leven afweeg. Ik zal niet snel meer iets onbezonnen doen. Alles wat ik doe, bekijk ik in functie van Lukas. Ik zal bijvoorbeeld komende winter niet snel op schaatsen gaan staan, let op de fiets nog eens extra op naar de andere weggebruikers toe. Risico’s worden niet snel meer genomen. Ik kan het me niet permiteren om iets voor te krijgen. Ik moet er staan, no matter what.

Ik merk dat ik mee ‘opgroei’ met Lukas. Hij als kind, ik als moeder. Ik leer mezelf zoveel beter kennen en ontdek dingen van mezelf waarvan ik niet wist dat ik het in me had. De paniekerige mama van een jaar geleden heeft plaats gemaakt voor een mama die overal veel geruster in is en zich veel minder snel zorgen zal maken in iets. Ik heb mijn moedergevoel echt leren kennen en volgen.

Nu Lukas wat groter en ergens ook al wat ‘zelfstandiger’ wordt, volgt er al eens de vraag of ik een 2de overweeg. En hoe mooi het ook zou zijn, om hem een brusje te schenken, het staat niet op de planning. Ik mag me zo gelukkig prijzen met een zoon als Lukas. Een enthousiast, nieuwsgierig en actief kind, een kind waar je (voorlopig toch) overal mee kunt komen. Of bijna overal, want de brasserie waar hij op het einde van mijn verjaardagsetentje zijn volledige maaginhoud over de zitbank, grond, zichzelf en mij verspreidde, daar durf ik precies toch niet meteen terug naartoe :).
Ik wil Lukas alles kunnen geven, of toch zoveel mogelijk. En de ‘angst’ om net dat met een 2de te hypothekeren is me net wat te groot. Het is goed zoals het is.

Als ik nu terugkijk en zie hoe de tijd gevlogen is, hoeveel er veranderd is op enkele jaren tijd.
Ongeveer 3 jaar geleden nam ik in oktober tijdens een werktrip in Barcelona de effectieve beslissing om voor het moederschap te gaan. Het was al lang een vurige wens van me, en toen leken de puzzelstukjes in elkaar te vallen en voelde het beter aan dan ooit tevoren. 2 jaar geleden, deze periode, begon de monitoring die zou uitdraaien op een prachtige zwangerschap, waarbij ik op 6 juli gezegend werd met mijn grootste liefde.
En deze periode deed ik iets terug voor anderen…

Destijds had ik mezelf voorgenomen om, als het me gegund was om zwanger te worden, om mama te worden, dat ik dan graag op termijn ook mijn steentje wilde bijdragen. En als er 1 ding is waar er een enorm tekort aan is, dan is het aan eiceldonoren. Klinkt heftig, en dat is het ook. Afhankelijk van hoe je het bekijkt natuurlijk.
Lukas is er gekomen, in de vorm waarin hij is, omdat er ergens iemand onbaatzuchtig cellen deelde om vrouwen zoals mij, koppels met vruchtbaarheidsproblemen, lesbische koppels,… te helpen. En dat zette me aan het denken. Waarom zou ik niet hetzelfde terugdoen?
Ok, we mogen altijd wel vloeken daarin, want mannen hebben het dan weer op zoveel gebieden zoveel makkelijker. Doneren voor een man duurt enkele minuten, terwijl er bij de vrouw dan toch wel weer een enorme planning en stimulatie aan voorafgaat.
Begin dit jaar nam ik dan ook weer contact op met het CRG. Na een verkennend gesprek liet ik alles even bezinken en legde het wat naast me neer, tot ik enkele maanden later werd gecontaceerd door de dienst. Of ik er nog eens goed had over nagedacht, of ik het zag zitten.
En zo ging de bal weer aan het rollen: bloedstalen, genetische onderzoeken en gesprekken. Ik werd goedgekeurd en opeens ging alles heel erg snel.
Mijn cyclus werd opgevolgd, ik ging terug aan de hormonale stimulatie. Deze keer uiteraard in een zwaardere vorm dan destijds voor Lukas.

Spuitjes zetten, bloedafnames, echo’s,… Het brengt wat met zich mee. En er was vooral een teleurstelling toen bleek dat de stimulatie maar een klein effect had en er dus niet zo een massa aan cellen was doorgegroeid. Waarbij er dan nog een aantal niet aanprikbaar bleek, tenzij ik onder narcose zou gaan. Dit heb ik last minute geweigerd, net omdat ik aan Lukas moet denken. Narcose is en blijft toch altijd een extra risico.
De punctie is achter de rug. Ik heb 2 eitjes kunnen schenken aan koppels die anders geen mogelijkheid tot zwangerschap hebben. En dat is een mooi gevoel.
Ga ik er ooit iets van te weten komen? Nee, elke vorm van donatie is in België nog altijd 100% anoniem. Vind ik het erg? Ga ik niet beginnen denken of er misschien ergens nog een biologisch kind van mij rondloopt? Nee. Op zich kan ik dit puur wetenschappelijk bekijken; net zoals de donor van Lukas mij cellen gaf voor mijn kind, heb ik cellen afgestaan waarmee anderen hopelijk ook het mooie geluk kunnen leren kennen.
Zou ik het nog eens overwegen? Ja. Zowel de stimulatie als de pickup, het hele traject, vielen eigenlijk echt goed mee. Ik had op voorhand schrik dat de hormonen mij enorm veel parten zouden spelen, maar dat is nu niet het geval geweest.
Eiceldonatie kan tot je 36ste, dus eventueel komt er nog wel een 2de keer het komende half jaar.