Die periode dat je er net een baby hebt uitgeperst, je nog steeds zwanger lijkt, je borsten lekken en weent voor het minste. Yup, dat is de kraamperiode.
En die begint eigelijk onmiddellijk dat ze u in uw bed buiten rijden bij de verloskamers richting de materniteit. Je verlaat met uw kersverse baby de veilige cocon en je zet samen -al rollend- de eerste stappen in de échte wereld. Wat ik mij van dat moment herinner? Het voelde op dat moment aan als van het vliegtuig stappen als je aankomt op een warme zomerse bestemming. De warmte vloog echt in mijn gezicht. Van een aangename, soms zelfs frisse 20°, naar een 35°. BAM – in je gezicht. Een ventilator – beste aankoop 2018! – was mijn enige bezorgdheid. JELLE, HAAL DIE VENTILATOR, NU! Voilà, de bubbel was doorprikt.
Bij Jules zat ik best lang in die bubbel. De wereld rondom mij kon ontploffen.
En nu zat ik op hete kolen:
- wanneer komt Jules?
- Hoe gaat hij reageren?
- Hoe was zijn eerste dag opvang?
- Was hij flink?
- Heeft hij mij gemist?
Elke keer als ik voetstappen hoorde op de gang, keek ik om. Is hij er? Om steeds weer teleurgesteld te zijn.
En die trend zette zich ook de volgende dagen verder, terwijl Jules de tijd van zijn leven had met andere mensen – wou ik gewoon ons gezinnetje compleet hebben. Wij 4 samen leuke dingen doen.
Dankzij de grootouders en mijn zus ging Jules naar plopsa-indoor, koekjes bakken, poezen zoeken, spaghetti eten, speeltuinen, … Hij had de tijd van zijn leven, want als hij op bezoek kwam bij mama – kreeg hij nog eens een heleboel cadeautjes. Elke avond als hij naar huis ging, rolde de tranen over mijn wangen. Hoe fijn ik de vorige keer de materniteit vond, zo graag wou ik deze keer naar huis. En het werd tijd om naar huis te gaan, Jules begon meer en meer naar mij te vragen en nood te hebben aan ‘zijn mama’.
Ik kan in woorden niet uitdrukken hoe hard ik genoten heb om hem op donderdag van de opvang te gaan halen. Zoals een echte hardloopster (ha!) liep ik naar zijn groepje op de opvang. Jelle strompelde enkele meters achter mij met Josephine in de maxi-cosi.
De dagen daarna waren fijn en aangenaam. We kregen, eenmaal thuis, geen bezoek meer (dat is blijkbaar typisch bij een 2e kindje?) en genoten van ons nieuwe gezin. Josephine gaf ons daar ook echt de kans toe – want ze sliep bijna de hele dag. Het was druk, hectisch, maar echt wel fijn. Het was niet de ‘onbezorgde’ suikerspinroze wolk die we hadden bij Jules – toen we echt in onze bubbel zaten met Jules, bezoek en elkaar non-stop knuffelen.
Het was helemaal anders, maar exact zoals ik wou. Jules ging enkele dagen naar de opvang (hoera voor ritme!), Jelle was thuis, exclusieve tijd met Josephine, wat fijne koppeltijd, maar ook veel tijd voor het gezin én Jules.
En natuurlijk lekken die borsten, ijkt uw lijf nog zwanger én heb je wallen tot op de grond – de kraamperiode is zoveel meer dan dat. Er is nieuw leven in huis, een extra plaatsje in je hart. En hoe hard en zwaar het ook allemaal soms kan zijn – dat brokje liefde maakt echt alles weer goed. Al-tijd. En dan zweef je weer even op wolkjes heel hoog in de lucht.
Mijn tips?
- De cadeaubox, waar ik eerder al een blog over schreef.
- Laat je oudste kindje zoveel mogelijk in zijn ritme (opvang, school, …) dat geeft jou ook de tijd om wat te wennen/bij te slapen/ te knuffelen / …
- Laat je oudste kindje lekker verwend worden door de grootouders of papa – ja, dat is écht oké.
- Als je oudste kindje op bezoek komt, geef hem aandacht. Daar had Jules écht nood aan. Ik knuffelde Jules dood, terwijl Josephine fijn knuffelde met de grootouders of sliep in haar bedje.
- Doordat Jules naar de opvang ging, wij deze zomer niet op vakantie gingen, gingen wij de eerste week elke middag uit eten. Jules at warm op de opvang en wij gingen ’s middags ook steeds lunchen. Zo stond ’s avonds onze keuken niet helemaal op stelten.
