Met Jelle maak ik de strafste stoten mee. Met Jelle samen zijn is “altijd een beetje reizen”. Hij zorgt  dat mijn leven spannend blijft en eerlijk? Ik zou het niet anders willen. Hij is mijn partner in crime, mijn soulmate, mijn alles. Ik ben ongelofelijk blij dat hij de papa van mijn kind(eren) is. Maar wat als ik Jelle niet had? Ik zeg vaak dat ik dan ongetwijfeld er in mijn eentje voor zou gaan, een bewust alleenstaande moeder. Ondertussen ben ik me er meer dan ooit van bewust dat dat geen evidentie is en dat dat een keuze is waar je kei hard moet over nadenken. Nu durf ik al eens zorgeloos een avondje weg te plannen met vriendinnen, want ahja… manlief is thuis. Als bewust alleenstaande mama is dat geen evidentie. En ik kan daar alleen maar mijn hoed voor afdoen, chapeau! Zoveel respect heb ik voor al die lieve mama’s. Via Instagram leerde ik Wendy kennen en zij heeft de sprong gewaagd. Ze gaat in juli bevallen van haar eerste kindje. En nieuwsgierig dat ik ben, had ik haar gevraagd haar verhaal eens te doen. Want ik vind dat zo ongelofelijk knap wat ze doet…
Het was voor haar niet het meest gemakkelijke traject ooit, dat zwanger worden. Maar she did it! Lees haar verhaal hieronder.
Dank je wel Wendy voor je verhaal te delen! Veel beval- en babyplezier! 

Op jonge leeftijd hebben we allemaal een toekomstideaal.
Het mijne was studeren, een leuke man tegenkomen, trouwen en kinderen krijgen. En toen ik heel erg jong was, wou ik dit allemaal voor mijn 25ste verwezenlijkt hebben.
Maar wat als het allemaal wat anders loopt? Je hebt het leven niet altijd in de hand.

Als er iets was waar ik meer dan 100% van overtuigd was, dan was het wel dat ik mama zou worden. Mijn grootste angst was dan ook om onvruchtbaar te zijn. Blijkbaar liet ik me al jaren ontvallen dat ik, indien de juiste man mijn pad niet kruiste, alleen aan kinderen zou beginnen. En toen de relaties kwamen en ook weer gingen, en ik al jaren een happy single was, voelde ik meer en meer aan dat het het juiste moment was om alvast eens te beginnen met mezelf te informeren. Want eens de beslissing genomen was om als alleenstaande mama door het leven te gaan, zag ik even door de bomen het bos niet meer.
Gelukkig zijn er in mijn nabije omgeving een aantal BAM’s en kon ik bij hen terecht met vragen. Ook het internet bracht me via verschillende kanalen in contact met andere vrouwen die op allerlei verschillende manieren dezelfde keuze hadden gemaakt. En dat deed deugd, het gaf meer en meer het gevoel te worden begrepen, dat ik er niet alleen voor stond.

Een kleine 2 jaar geleden hakte ik de knoop door om er helemaal voor te gaan, en maakte ik een eerste afspraak bij de fertiliteitsarts in het UZA. Enkele maanden later kon ik er terecht, en na een algemeen gesprek gaf hij me een verwijzing naar de psychologe/seksuologe van de dienst. Een spannend gesprek, want ik had al veel over haar gehoord en de meningen waren verdeeld. Maar ik voelde me enorm goed voorbereid en ging het gesprek met een grote glimlach tegemoet. Anderhalf uur werd ik op de rooster gelegd, over vanalles en nog wat. Dingen waar je als toekomstige ouder in eender welke andere situatie waarschijnlijk zelfs nog eens niet bij zou stilstaan. Na dit gesprek zou mijn dossier nog eens besproken worden op de teamvergadering, en dan was het afwachten. Een kleine 2 maanden na mijn eerste gesprek kreeg ik dan ook mijn goedkeuring. Wat een rollercoaster was het tot dan toe al geweest, en dat was nog maar de start van alles.

Tijdens mijn volgend gesprek bij de arts ondekte hij een afwijking aan mijn eierstokken, waarbij hij toch eerst adviseerde een laparo- en hysteroscopie te doen alvorens effectief met IUI-pogingen te beginnen. (IUI staat voor intra-uteriene inseminatie en daarbij brengen ze de zaadcellen zover mogelijk in de baarmoeder) Daar had ik wel een goed gevoel bij, vooral als je dan hoorde dat andere centra pas op zoek gingen naar afwijkingen na een zoveelste mislukte poging.
Een OK werd gepland, en een maandje later ging ik onder het mes. Hieruit bleek dat mijn linkereierstok ‘buitenspel’ lag en dat de linkereileider ook niet doorgankelijk was. Verder zag alles op zich er goed uit om met IUI te beginnen, al zou het elke cyclus afwachten zijn aan welke kant er een rijpe follikel zou groeien.
In de maanden die hierop volgenden, merkten we al snel op dat de linkerkant jammer genoeg ook de dominante zijde was. En dus volgden er enkele cancels achter elkaar, wat telkens opnieuw tot een grote teleurstelling leidde. Na een 3-tal cancels, werden mij dan ook orale hormonen voorgeschreven in de vorm van Clomid, die wel een gunstig effect gaven: er groeiden mooie follikels rechts door. Daarop volgenden er 2 effectieve IUI-pogingen, die beiden jammer genoeg enkel een negatieve zwangerschapstest en veel traantjes met zich meebrachten. Nadat Clomid zijn uitwerking verloor en er weer enkele cancels volgenden, schakelden we over op injecties, met een 7-tal dagen een injectie met Menopur.

Een 3de IUI volgde, en na de eerste wachtweek had ik een eerste licht positieve test in mijn handen! Ongelofelijk! In die 2de wachtweek heb ik het Kruidvat en Clearblue goed gesponsord, om nadien een positieve bloedtest te krijgen in het fertiliteitscentrum!

Op 7 weken zwangerschap volgde er een eerste echo, met een eerste klein stressmomentje. Want door de hormonen was de kans op een meerling groter dan normaal. Op zich was het toch een opluchting dat er 1 hartje klopte. Smoorverliefd was ik, en dat is niet meer veranderd sindsdien.
Vandaag ben ik 36 weken zwanger en het was een zwangerschap zonder de typische klachten. Ik ben geen dag echt misselijk geweest en van maagzuur heb ik ook niet echt last. Maar ik kreeg tussendoor wel last van nierstuwing, een overbelasting op mijn voetgewricht, en een bolle buik vol uitslag.

Ik kijk enorm uit naar alles wat de toekomst brengt. Op sommige momenten lijkt het allemaal zo veraf, en dan weer zo dichtbij. Soms lijk ik even echt te vergeten dat ik zwanger ben, tot ik weer die heerlijke bewegingen in mijn buik voel. Het is zo een prachtig gegeven, en ik ga die bolle buik nog serieus missen. Maar dat kleine minimensje is zo enorm welkom hier!
Het aftellen is officieel begonnen…