3 maanden geleden was ik op dit moment nét bevallen van Josephine, Josephine Wierdsma.
Na een zwangerschap van 39 weken en 3 dagen was ze er dan. Ik had eindelijk terug die kersverse, glibberige baby op mijn buik, waar ik al naar verlangde na de bevalling van Jules. Want eerlijk? Niets gaat boven het huid op huid contact na de bevalling. Dat persoontje van in jouw buik is er -eindelijk- uit, maar je geniet nog heel even van dat momentje met twee, voor je haar moet delen met de rest van de wereld.
En dan ben je klaar om samen de wereld te veroveren, er is geen mooier gevoel dan dat.
De afgelopen 3 maanden waren ongetwijfeld de meest pittigste uit mijn leven. De meest drukke. De meest intense. De afgelopen maanden liep ik rond als een kip zonder kop, ik vergat dat ik vriendinnen had, dat ik verplichtingen had, vergat de meest banale afspraken en vergat ook KCAL te tellen.
Maar de afgelopen 3 maanden heb ik ook pas écht geleerd wat graag zien en liefde is. Liefde tussen een familie van 4, maar vooral ook de liefde tussen een broer en een zus. Want god, want zijn ze mooi samen. Wat zorgt hij ongelofelijk goed voor haar. Waarop zij dan weer alles zeer goed in de gaten houdt, wat hij aan het doen is, volgend met haar ogen.
Hij moet haar er altijd bij hebben overal. Als ze huilt en ik ben nog even in de keuken roept hij: ‘ssst, Jo-ien, mama komt, mama komt’ – waarop hij begint te schreeuwen: ‘mama, komen, mamaaaaaaa’ – Dat is liefde.
Dat liefde ook zo moeilijk kon zijn, kon ik eigelijk niet geloven. Want eerlijk is eerlijk: Josephine heeft het ons niet gemakkelijk gemaakt. Wat een moeilijke start hebben we gehad samen, vooral zij. We zijn serieus op de proef gesteld en hebben de meest moeilijke momenten samen moeten doorstaan, met tranen in de ogen en over onze wangen, veel tranen. Machteloos toekijken hoe zij verkrampt van de pijn, hoe zij ontroostbaar huilt of hoe ze eigelijk gewoon zelden gelukkig is.
De laatste 2 weken is er verbetering, bij haar, maar ook bij ons. We leren haar elke dag een beetje beter kennen, kunnen iets beter troost bieden en zij groeit stilaan een beetje uit haar ongemakken. We hebben samen nog een lange weg te gaan, en maar goed ook. Want god, wat zou ik haar graag nog béter leren kennen. Want lieve Josephine, samen voor altijd.
Prachtig!
Mooi geschreven, en heel herkenbaar. Onze oudste (een dochter) was echt een droombaby! Toen ze 1 jaar oud was wilden we al snel een tweede kindje, en zo geschiede. 9 maanden later kwam ons zoontje ter wereld. En wat een verschil was dat… Hij krijste het elke dag en nacht uit van de pijn: reflex, koemelk allergie, krampen… Elke dag huilde ik mee, ik had zo gedroomd van ons gezinnetje met 4, maar het leek eerder een nachtmerrie. Ik vond het zo erg voor mijn zoontje! Na 4 maanden beterde de dagen, en na 1 jaar verbeterden ook de nachten. Ondertussen is hij 3 jaar oud en hij is een super vrolijk en braaf kereltje! Wat geniet ik nu van mijn gezinnetje! Maar als ik terugdenk aan zijn eerste maanden…. kan ik zo weer huilen. Mijn droom van een gezin met 3 kindjes is mede door die ervaring opgeborgen. Hopelijk is Josephine ook snel van alle pijntjes verlost!